Ruhumuzu Bekleyelim

İnka tapınaklarına çıkmak isteyen Avrupalı bir grup arkeolog, birkaç yerli rehberle yola koyuluyor. Dağın tepesindeki tapınaklara giden uzun yolu, kısa bir sürede yarılıyorlar.
Aynı hızla tempoyla biraz daha yol aldıktan sonra, yerliler kendi aralarında konuşup birden yere oturuyor ve böylece beklemeye başlıyorlar.

Tabii Avrupalı arkeologlar buna bir anlam veremiyorlar. Saatler sonra, yerliler kendi aralarında konuÅŸup tekrar yola koyuluyorlar, sonunda tepenin üstündeki görkemli Ä°nka tapınaklarına geliyorlar. Arkeologlardan biri, yaÅŸlı rehbere soruyor, “hiç anlayamadım, niye yolun ortasında oturup saatlerce yok yere bekledik? ” YaÅŸlı rehberin cevabı o kadar güzel ki; “Çok kısa sürede çok hızlı yol aldık, ruhlarımız bizden çok uzakta kaldı. Oturup ruhlarımızın bize yetiÅŸmesini bekledik…”

Niye içimiz de hep bir eksiklik duygusuyla yaÅŸadığımızı, niye mutlu olmayı beceremediÄŸimizi, niye kendimiz olmayı baÅŸaramadığımızı ve “niye” ile baÅŸlayan daha bir dolu sorunun cevabını açıkça veriyor. Inkalar’ın yaÅŸlı torunu. Çünkü kimilerimiz bu aptal hayat içinde o kadar hızla yol alıyoruz ki, ruhumuz çok arkada kalıyor, hatta onu nerelerde unuttuÄŸumuzu bile hatırlayamıyoruz. …

Herkes bir arayış içinde, ama hiç kimse ne aradığını bilmiyor. Sanıyoruz ki çok paramız, sürekli yükselen bir kariyerimiz, bahçeli bir evimiz ,spor bir arabamız olunca biz de çok mutlu olacağız.
Evet kimi zaman bunlara sahip oluyoruz ama ruhumuz yanımızda olmadan…

Kaynak: Kadim Dostlar ™ Forum

Bu içerik 17.09.2007 tarihinde Aydan tarafından, Öykü Paylaşımları | Mevlana Hikayeleri bölümünde paylaşılmıştır ve 188 kez okunmuştur. Bu içeriğin devamında incelemek isteyebileceğiniz 0 adet mesaj daha bulunmaktadır.

Ruhumuzu Bekleyelim orjinal içeriğine ulaşmak için tıklayın ...