Kendisi Olmalı İnsan Kendini Bilen

Kendisi Olmalı İnsan Kendini Bilen

Bir kütlesi olmalı insanın!

Özündeki niceliklerin ölçütünü ayarlayabilen değer yargıları…
Kendine saygısını muhafaza edecek sağlam ağlardan örülmüş kozası
olmalı… Aynadaki aksine bakarken saçındaki akları değil,
gözbebeklerindeki kişiliğini görebilmeli… Yarın yoktur diye bu günü
yaşarken, sizsiz yarınlarda, adının başına ya da sonuna eklenecek
sıfatlarla anılacağını hesap edebilmeli… Kendi zekâsına güvenmeli,
ama başkalarının da aklıselim olabileceğini idrak edebilmeli.

Fütursuzca yaşarken günübirlik; kitabında olmayan normların da farkında
olabilmeli. Yüzüne vurulmuyorsa kusurları, tükürülmüyorsa suratına,
buna değer görülmediği için olduğunu anlayabilmeli…

Bir hacmi olmalı insanın!

Boşlukları doldurabilen, “İyi ki var” dedirten… Dostlarını seçerken ve
dost seçilirken; adının onunla bir anılacağını bilmeli. Balçığın içinde
debelenen dostunu temize çıkartmak için; üzerine döktüğü ak
sütün/yoğurdun fayda etmeyeceğini, zamanla aynı balçığa
bulanacağını düşünebilmeli.

Bir çizgisi olmalı insanın!

Dümdüz ve gideceği yeri bilen azmi olmalı bir de… Eğri yolların sapa
ve engebeli olduğunu kestirebilmeli. İradesi ve direnci olmalı; doğru
bildiğinden ve herkesçe kabul görmüş doğrulardan şaşmayacak.
Sözüne özüne güven duyulmalı her mecliste… İki kişiye söylediği sözün
tutarsızlığında “Yalancı!” damgasını hayatının sonuna kadar taşıyacağını,
gözlerinde mühür olarak kalacağını bilebilmeli…

Bir yüreği olmalı insanın!

“Aşk” ile “Sevgi”yi birbirinden ayırt edebilen. Aşkını bir kişiye verirken,
kucak açabilmeli sevdiklerine. İki kutsal değeri ayakaltına düşürmemeli,
kıymetini bilmeli her daim… Enstantane bir maceraysa yaşanan; küçük
bir dikkatsizlikte, çiviyi tutan eline bir gün çekici vuracağını unutmamalı.
Canı yanan sadece parmağın sahibi olmaz mı? Mekanik oyuncak sanıp,
oynamamalı insan ruhlarıyla…

Bir duruşu olmalı insanın!

Sokak lambaları gibi dimdik, ışık vermeli dibine ve etrafına. Yine de
ödün vermemeli mum misali kendinden. “Gurur” sözcüğünü “Onur” ile
değiştirmeli lügatinden. Eğer kuralları hiçe sayıp kuralsız yaşamaksa idol,
bir onurunu bir de şapkasını yanından ayırmamalı… Koltuğunun altına
onurunu, başına şapkasını alıp “Eyvallah” diyebilmeli…

Kaynak: Kadim Dostlar ™ Forum

Bu içerik 24.02.2009 tarihinde Esesli tarafından, Deneme ve Düz Yazı Paylaşımları bölümünde paylaşılmıştır ve 327 kez okunmuştur. Bu içeriğin devamında incelemek isteyebileceğiniz 0 adet mesaj daha bulunmaktadır.

Kendisi Olmalı İnsan Kendini Bilen orjinal içeriğine ulaşmak için tıklayın ...