Defne Ağacı Efsanesi | Daphne Adındaki Güzel Kızın Defne Oluşu

Defne Ağacı Efsanesi

Önemli tanrılardan biri de Apollon’dur.

Apollon, Zeus’la Leto’nun oğludur, Artemis’in ikiz kardeşidir. “Parlak Apollon” anlamında Phoibos Apollon diye bilinir. Delos’ta doğmuş olduğu için Delos’lu diye de anılır. Delos’tan Delphoi’ye gittiği, orada canavar Python’u öldürdüğü, bu günahtan arınmak için bir kaynakta yıkandığı anlatılır. Güzün Kuzey’e gider, Yunanistan’a ilkyaz gelince döner. Her şeyden önce ışık tanrısıdır. Onda karanlığa yer yoktur, bu yanıyla doğruluğu simgeler, yalan nedir bilmez. Okları güneşin ışıkları kadar iyileştiricidir ya da öldürücüdür. Apollon hekimliği insanlara öğretmiştir, ayrıca müzikçidir, lir’ini her çalışta tanrıları büyüler. Sürüleri korur, geleceği bildiriri, Delphoi’de kahinlerin geleceği görmesine yardım eder. O yüzden Delphoi yüzyıllarca bir kehanet merkezi olmuştur. Apollon insana bu kadar yakın da olsa onun giz dolu bir kişiliği vardır. Zaman zaman bu kaba ve acımasız bir tanrı olarak gösterilmiştir. Şiirin ve müziğin simgesi olan bir tanrının kaba ve acımasız olabilmesi elbette zor anlaşılır bir durumdur. Onda kabalıkla incelik, sertlikle yumuşaklık bir bütün oluşturur gibidir. Defne ağacı onun simgesidir. “Ay” Artemis’in yanında Apollon “Güneş”tir.

DAPHNE

Yunan mitolojisinde bir peri kızı. Nehir Tanrısının kızıdır. Apollon Daphne’ye aşık olur, Daphne ondan kaçarak Tanrılardan yardım ister ve defne ağacına çevrilir. Defne ağacı o zamandan Apollon’un adı ile birlikte anılır.

Daphne Adındaki Güzel Kızın Defne Oluşu

Bir gün Apollon Thessaliada, kıyıları ağaçlarla gölgelenen Peneus ırmağı kenarında, güzel, genç bir kız gördü. Bu eşsiz güzelin adı Daphne idi. Artemis gibi o da lekesiz bir kız olarak kalmaya and içmişti.O, ormanların derinliklerinde yalnız başına dolaşmaktan zevk alıyordu. Ay ışığında, yaban hayvanları kovalamak, avlamak, derilerinden faydalanmak onun için en büyük eğlence idi.Uzun saçları omuzları üstünde dalgalanan güzel! Daphne; erkeklerden iğrenir ve bir adamın karısı olarak yaşamayı aklına bile getirmezdi. Sık sık babası ona;Kızım, beni torun sahibi etmelisin; dediği zaman, Daphne kollarıyla ihtiyar babasının boynuna sarılıyor ve ona şöyle karşılık veriyordu: Ey, dünyaya gelmeme sebeb olan sevgili babacığım, kadınlık görevlerini bilmeden ve birisinin karısı olmadan, bağımsız olarak yaşamama müsaade et…

İşte bu hoş kızın güzel saçları, alev saçan gözleri, mutenasip endamı, Apollonun kalbinde arzular uyandırdı. Bir gün yalnız başına ormanda dolaşan bu bakireye rastlayınca onunla konuşmak istedi, fakat çok güzel ve genç delikanlı olan Apollon’u, Daphne karşısında görür görmez sırtını ona çevirdi ve bir rüzgar gibi, gün boşluğunda hızla kayarak ayın yuvarlak ve yaldızlı çehresini tülleyen bulutlar gibi koşmaya başladı. Fakat Tanrı onun peşini bırakmadı.Hem koşuyor hem de ona şöyle bağırıyordu: Daphne, yalvarırım sana dur, benden sana zarar gelmez. Ben senin düşmanın değilim, dur peri, dur; beni peşinden koşturan yalnız sevgimdir; lütfen, hızını biraz yavaşlat, hiç olmazsa, arkandan koşanın kim olduğunu gören. Arkandan koşan ne yaban bir dağlı; ne de dik yamaçlarda keçilerini otlatan kaba bir çobandır. Ben Işık Tanrısıyım. Benim babam bütün Tanrıların büyüğü olan Zeusdur.

Bana insanların mazisini, halini, üzüntülerle dolu istikballerini okuyan ve her şeyi bilen, her şeye hayat veren Tanrı Apollon derler O, böyle söylüyordu. Fakat bu takipten korkan Daphne uçuyormuş gibi koşuyordu. Rüzgarın nefesi robunun ince kıvrımlarını havaya kaldırıyor, kokulu saçlarını ensesi üstünde dalgalandırıyordu.O koşarken daha hoş bir hal alıyor, bakır güzelliği daha çok beliriyordu. Apollon bu periyi muhakkak yakalamak arzusunda idi. Aşkının kudreti ona kanad vermiş gibi idi. O, adeta uçuyordu. Şimdi, onu yakalamak üzere idi, Daphne’nin havada uçan saçlarını sıcak nefesi okşamaya başlamıştı. Kuvvetinin azaldığını, bu hızlı ve sürekli koşudan yorulduğunu hisseden güzel peri birden bire durdu ve ayağı ile toprağı kazıyarak söyle bağırdı: Ey, toprak ana, beni ört, beni sakla, beni kurtar. Bu yürekten kopan yalvarış biter bitmez o ağırlaşan uzuvlarının odunlaştığını hissetti. Gri renginde bir kabuk, olgun göğsünü kapladı. Kokulu saçları yapraklara çevrildi. Kolları dallar halinde uzadı. Nazik ve küçük ayaklan kok olup toprağın derinliklerine daldılar. Başı İse büyük bir ağacın tepesi oldu. Şaşırmış bir halde Apollon, peri kızını kucaklamak isterken bir defne ağacın gövdesine çarptı. Fakat ağaca sarılarak sert kabukların altında henüz ölmemiş olan Daphne’nin kalbinin heyecanlı heyecanlı çarptığını duydu. Daphne, dedi. Bundan sonra sen Apollo’nun kutsal ağacı olacaksın, senin solmayan ve dökülmeyen yaprakların benim saçlarımın çelengi olacak. Ve değerli kahramanlar, muharipler, ünlü şairler, büyük isşer başaranlar, hep senin yapraklarınla mağrur alınlarını süsleyecekler. Apollon bunları söyleyince defne ağacı onun lütfuna teşekkür etmek için dallarını yavaşa salladı ve başını hürmetle eğdi. Maden ve sert yaprakları bulunan defne ağacının, vaktiyle güzel bir peri kızı olduğunu düşünelim. Onun saçlarının güzel kokusunu defnenin yapraklarından koklayalım, fakat Daphne’nin doğan güneşinden kaçan güler yüzlü, genç Şafak olduğunu da unutmayalım. Her sabah parlak güneş onu yakalamak için koşar fakat pembe yanaklı, utangaç Şafak, yakalanmak istemez kaçar. Güneş onu, ışıklarıyla kucaklamak üzere iken o birdenbire güneşin önünde kaybolur.

Kaynak: Kadim Dostlar ™ Forum

Bu içerik 30.01.2009 tarihinde Hale tarafından, Felsefe - Arkeoloji - Mitoloji ve Efsaneler bölümünde paylaşılmıştır ve 2954 kez okunmuştur. Bu içeriğin devamında incelemek isteyebileceğiniz 0 adet mesaj daha bulunmaktadır.

Defne Ağacı Efsanesi | Daphne Adındaki Güzel Kızın Defne Oluşu orjinal içeriğine ulaşmak için tıklayın ...