Bencillik | W.Shakespeare

İtiraf etmeliyim ki “bencilim!” tek yürekli aşkları sürekli eleştirdiğim halde; paylaşdım mı duygularımı karşımdakiyle? yüreğimde başlattım hep; yüreğimde bitirdim. kendime çizdiğim çember içinde tutarlı yaşadım hep. oysa aşkta tutarlılık olmaz. kendimi yendim hep; duygularımı öldürdüm hep. yüreğime bıçaklar saplayım; kökünü kazıdım aşkımın. kendimle gurur duymuyorum; mutlu değilim. acı çekmekten korktuğum için acılara boğdum kendimi. kaçtım aşkı yaşamaktan; bu bencillik değil mi? bencil biriyim işte!

Bunun farkındayım ve kendimi kandıramıyorum da artık. bencil biriyim: ekmeğimi paylaşmadığım için; herkesten çok kendimi düşündüğüm için değil; acı çekmekten korkup duygularımı ortaya koymadığım için; kendimi paylaşmadığım için.
“gerçekten ben korkmuyorum” diyebilen var mı?

İnsanların çoğunun kaybetmekten korktuğu için, sevmekten korktuğunu düşünüyorum.sevilmekten korkuyor; kendisini sevilmeye layık görmediği için.düşünmekten korkuyor; sorumluluklar alacağı için.konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için.duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten korktuğu için.yaşlanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için.unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi bir şey vermediği için.
ve ölmekten korkuyor aslında yaşamayı bilmediği için.”