Ben Senin Beni Sevebilme İhtimalini Sevdim | Yılmaz Erdoğan

Yaşayabilme İhtimali soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan
Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam…

Ben seninle bir gün Veyselkarani`de haşlama yeme ihtimalini sevdim.

İlkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında
(Ankara`da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o zaman)
Özlemeye baÅŸladım herkesi…
Ve bu hasret öyle uzun sürdü ki, adam gibi hasretleri özlemeye baÅŸladım sonra…

Bizim Kemalettin TuÄŸcu`larımız vardı…
Bir de camların buÄŸusuna yazı yazma imkanı…
Yumurta kokan arkadaÅŸlarla paylaşılan kahverengi sıralarda, solculuk oynamaya baÅŸladık…
Ben doktor oluyordum sen hemÅŸire, geri kalanlar kontrgerilla…
Kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu, pütürlü duvarlara ve Türk Dil Kurumu`na inat bir Türkçeyle…
AÄŸbilerimizden öğrendik, Åž harfinden orak çekiç figürleri türetmeyi…

Ankara`ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu.
Ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri
Oysa Ankara`da hiç sevişmedim ben.
Disiplin kurulunda tartışılan aÅŸkım olmadı benim…
(Sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak…)
Ankara`ya usul usul kurÅŸun yağıyordu…
Ve belli bir saatten sonra sokaÄŸa çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri…
Oysa hiç kurÅŸun yaram olmadı benim…
Ve hiçbir mahkeme tutanağına geçmedi adım…
Çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece…

Sana ÅŸiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde ama sen yoktun…
Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum, suni tenefüs saatlerinde…
Okul servisi seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliÄŸine götürüyordu…
Ben, senin benimle Tunalı Hilmi Caddesi’ne gelebilme ihtimalini seviyordum…

Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum.

Yaz sıcağı topraÄŸa çekiyordu tenimin çatlamaya hazır gevrekliÄŸini…
Sonra otobüs oluyordum, kırık yarık yoların çare bilmez sürgünü…
Ne yana baksam daÄŸ ve deniz sanıyordum MuÅŸ ovasının yalancı maviliÄŸi…
Otobüs oluyordum bir süre…
Yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum, yanağım otobüs camının garantisinde…
Otobüs oluyordum…
Bir ülkeden bir iç ülkeye…
ÇocukluÄŸuma yaklaÅŸtıkça büyüyordum…

Zap suyunun sesini başına koyuyordum ÅŸarkılarımın listesinin…
Korkuyordum…
Sonra iniyordum otobüsten…
Çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun,
ömrümün en kısa, ömrümün en çocuk, ömrümün en ihtiyar yolunu koÅŸuyordum…
Çünkü sonunda annem oluyordum babam kokuyordum sonunda…

SoÄŸuk ve ÅŸehirlerarası otobüslerde vazgeçtim, çocuk olmaktan…
Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam…

Ben seninle bir gün Van`daki bir kahvaltı salonunda…
Ben seninle (sadece bilmek zorunda kalanların bildiÄŸi) bir yol üstü lokantasında…
Ben seninle, AÄŸrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan DoÄŸubeyazıt`ın herhangi bir toprak damında…

Ben seninle herhangi bir insan elinin terli coÄŸrafyasında olma ihtimalini sevdim…

Ben senin, beni sevebilme ihtimalini sevdim!