Bayram Şekeri | Can Dündar

Onların hayal kırıklığında günümüzün yalnız bayramlarının hüznünü yaşıyoruz.

Bayramı anne babasından uzakta tatilde geçirenlerimiz vicdan azabına sürükleniyor.

Filmin finalinde akşam olup da kapıyı davulcular dışında çalan olmayınca yaşlı çift, hazırladıkları şeker yığınının ardında gözyaşı döküyorlar.

Ve reklam filmi, bize istersek bu finali değiştirebileceğimizi söylüyor.

Nasıl değiştireceğiz bu finali?..

O şekerden bir paket yaptıracağız ve ebeveynlerimizin kapısını çalıp onları mutlu edeceğiz.

Bunu yapabilir miyiz?

Biraz zor…

* * *

Çünkü bayramda terk edilmiÅŸliklerine gözyaşı döken çiftin çocukları muhtemelen, bu “tatil”i fırsat bilip yine bir süredir televizyonlarda yayınlanan bir baÅŸka reklam filmine uyup sırt çantalarını yüklenmiÅŸ, kovboy ÅŸapkalarını takmış ve dünyanın kaç çizgi olduÄŸunu görmek üzere “Ben özgürüm” ÅŸarkıları söyleyerek kendilerini Anadolu’nun kıraç topraklarına atmışlardır.

Annelerine ise düşe düşe bir dağ başından iki-üç dakikalık bir telefon sohbeti düşmüştür.

Bir filme uysak evde “anamız aÄŸlıyor”, öbürüne uysak “özgür” olamıyoruz.

Reklamcıların aralarında bir karar varıp, hangi yaklaşım doğruysa o konuda bir reklam filmi yaparak bu çelişkiye son vermelerini bekliyoruz.

* * *

Åžaka bir yana, nicedir bayramların çoÄŸumuz için tatil dışında bir anlam taşımadığı doÄŸru…

“Vefasızlıktan” mı böyle olduk?

“Hayırsızlıktan” mı?

Hayır, basit bir nedenden:

Son 100-150 yıl içinde yaÅŸadığımız hayat tümüyle kuÅŸattı bizi…

Sanayileştik, modernleştik, tüketimle, para kazanma hırsıyla tanıştırıldık.

Daha iyi yaşayabilmek, daha çok harcayabilmek için daha çok çalışmamız gerekti. Gündelik yaşamın temposu arttı. Mesai saatlerimiz uzadı.

Boş vakitlerimizin bile kontrolünü yitirdik.

Geleneksel hayatın ağır ve asude akışı kayboldu.

Geniş aile parçalandı.

İnsancıl ilişkilerin sıcaklığı, yeni hayatın mekanik dişlileri arasında un ufak oldu.

Hoyrat bir koşuşturmaca içinde kimse kimsenin halini sormaz, halinden anlamaz hale geldi.

Niye sadece “geliÅŸmiÅŸ” ülkelerde yaÅŸlılar için bakımevleri var sanıyorsunuz?..

“GeliÅŸmenin bedeli” bu terk edilmiÅŸlik…

* * *

Demem o ki, o ana babanın yalnızlığında, bugün bize o ana babanın yalnızlığını hatırlatanların, o tüketim endüstrisinin payı hiç de az deÄŸil…

Durum böyleyken biz bu finali değiştirebilir miyiz?

Zor, ama yapabilirsek, bence deÄŸiÅŸen sadece ÅŸeker alışveriÅŸi olmaz…

Bizi yalnızlığa iten bütün o vahşi rekabet koşullarını, başkalarının sırtına basarak kazanma hırsını, başarıya endekslenmiş hayatlarımızı, tamamen maddileşen insan ilişkilerini de değiştirmek gerekir.

Şimdi genç kuşak reklamcılar yine pek kızacak ama yalnız ana babaların gözyaşını dindirmenin yolu, buruşturulup atılmış bir eski ütopyadan, yani insanı hapsolduğu dişlilerin arasından çıkarıp gerçekten özgürleştirmekten geçiyor.

Hepinize eski bayram tadında bayramlar diliyorum.