Atatürk’e Åžiirler : Ä°stiklal Savaşı’nda | Yusuf Ziya Ortaç

Anayurda dört yandan saldırmıştı düşmanlar;
Türkün büyük derdini Türk olmayan ne anlar?
Halife olanlarla bir, sultan olanlarla birlik;
Prensleri ediyor düşmana habercilik.
O günlerde bir ünlü ayak bastı Samsun’a,
Yürüdü etrafına umutlar suna suna;
Bu, ateşler içinden geçip gelmiş bir erdi,
Göğsünde toplanmıştı, milyonlarca Türk’ün derdi.
Bu milyonla dert ona veriyordu başka hız,
Yürüdü: Arkasında genç, ihtiyar, kadın, kız…
O kimdir?… Bakışları deniz kadar yumuÅŸak,
Saçı, güneşi emmiş bir demet altın başak.
O kimdir?… Bir ulusun sesi vardı aÄŸzında,
On beş milyonun nabzı çarpıyordu nabzın da,
O kimdir?… GeçtiÄŸi yer dönüyor gün vurmuÅŸa,
Can veriyor sararmış ata, yaralı kuşa.
O kimdir?… Gözlerinde bir tılsım gizleniyor,
Bastığı topraklardan bahar filizleniyor…
Alev saçlı bir volkan bazı bir dağ başında,
Bazı beliriyordu bir damla göz yaşında.
Güneşten birer oktu Ondan gelen her emir,
Bu okların altında eriyor dağ taş, demir.
O kimdir?… Milyonla Türk birleÅŸip bir tek olmuÅŸ…
Öz yurdun içlerinde düşman kurarken pusu,
Bir yandan yürüdü Halifenin ordusu.
Birisi gökyüzünden bombalar atıyordu,
Öbürü “tek bir ” çekip “fetva” dağıtıyordu.

Bunların karşısında göğsü açık bir döken,
Süngüye, topa diyor: – Biz olacağız yenen!
Vatan sürüklenirken bir uçurum ucuna.
Kurşunlar gülle oldu, sopalar süngü oldu.
Bir kale heybeti var vatanın her taşında,
Her işin başında o, her iş Onun başında.
Ulus’un iradesi, azmi Ona verilmiÅŸ,
Bütün yöney elinde bir yay gibi gerilmiş.