Hayat Bazen Bedel Öğretiyor..

Yapamıyorum. Hep yapılabilecek birçok şey var diye düşündüm durdum. Bu böyle de devam edecek biliyorum. Elimi uzattığımda tutacak bir el bulamamak, ” Seni Seviyorum” dediğimde duyacak bir çift kulağın olmaması çok da önemli olmadı.

Neden kendime bunu yapıyorum. Bir açıklaması yok. Bir anlık küçük mutluluklar, avuntular için benliğimden vazgeçmeyi göze almak, belki de sevgiye duyduğum hayranlıktan. Belki de bunu yaşatabildiği için sevgiliye duyulan hayranlıktan.
Dünyanın umurumda olmaması, kendimi bile kırıp geçebilecek, ezebilecek kadar pervasız oluşumda bu yüzden. Sevgi ağır bir yük bedeli de… Taşıyamıyorsun bazen. Paylaşılmadan beslenmiyor. Bu yüzden iki kişi yerine, iki kat emek vererek yaşatmaya çalışıyorsun. Karşındaki boşluğu, onun yerine de doldurmak zorunda kalmak. Severekte yapsan kendini kandırmaktan başka bir şey değil belki…

Herkes kendi tercihini yapıyor ya! Günahıyla, sevabıyla, iyisiyle, kötüsüyle, acısıyla, tatlısıyla Sev ya da Sevme. Bunu emredemiyorsun kalbine.. Bazen yüreğimin bu kırılmışlığı, ezikliği göğüsleyecek kadar büyük olmadığını düşünüyorum.

İçinizde ki beslenmemiş duyguların, açlığını duyduğunuz ihtiyaçların, ruhunuzda yarattığı yıpranmışlık, bazen bütün ezici gücüyle karşınıza dikiliyor. hesap soruyor. Cevap veremiyorsunuz. Diyemiyorsunuz ki, ” Bu bir alışveriş değil”. Diyemiyoruz ki!

” Beni seveni mi sevmek zorundayım?”
Yerini kırgınlık alıyor. Ama kime neden kırılasınız ki? Daha talep bile etmemişken… Kendinize bu hakkı vermiyorken. Çünkü biliyorsunuz ki, en değerlisi kendiliğinden filizlenen, sizi siz olduğunuz için seçen ve gelen sevgi…

Onun için bir şey yapmanıza gerek de yok. İşte bu yüzden reddediyorsunuz sahte pazarlıklı sevgileri… İşte bu yüzden talep etmiyorsunuz.
Gelecekse kendi gelsin. Kendi istediği için, seçtiği için gelsin. Sizi seçmedi ki… Çoook uzun süre gelmiyor. Belki de hiç gelmeyecek. Ama bir gün gelebileceği ihtimali de yeterli olabiliyor bazen.