Şövalye – Şövalyelik | Şövalyelik EÄŸitimi – Şövalyelik Tarikatları – Günümüzde Şövalyelik – Şövalyenin Uyması – Benimsemesi Gereke..

Şövalyelik

Şövalye, (Fransızca; chevalier, Ä°ngilizce; knight), Orta ÇaÄŸ’da at üstünde ve yaya olarak savaÅŸabilen seçkin bir askeri sınıfa verilen addır.

Britanya Ä°mparatorluÄŸu ve sömürgelerinde, şövalyelik soydan gelmeyen ve soyluluk ifadesi olmayan bir seçkinliktir. Orta ÇaÄŸ’da şövalyenin temel görevi dövüşmek ve zırh kuÅŸanmış atlı birliklere liderlik etmekti.

Ä°lk şövalyeler, zırh giyen ve at üstünde çarpışan savaşçılardı. Hıristiyan Batı Avrupa’da, 814’te Åžarlman’ın ölümünden sonra şövalyelere gereksinim duyuldu. Bu dönemde düzeni saÄŸlayacak ve insanları koruyacak kadar güçlü bir yönetim yoktu. Avrupa Müslüman Magripliler, Slavlar, Macarlar ve Ä°skandinavyalıların saldırılarına uÄŸruyordu. Yasa yokluÄŸu yüzünden her yerde istilacılar, soyguncular ve haydutlar türemiÅŸti.

Geçimini barış içinde sağlamak isteyen herkes, büyük bir şato sahibi olan bir soylunun (senyör) korumasına sığınmak zorundaydı. Böylece gerek serfler (toprak köleleri olan üreticiler), gerek savaşçılar bu koruma karşılığında senyöre hizmet etmekle yükümlüydüler. Senyör şövalyelere kullanmaları için toprak, çoğu kez de bir şato verirdi. Karşılığında, şövalye yılın belli bir süresinde senyör için savaşırdı. Savaş alanlarında, giderlerini kendisinin karşıladığı donanımı ile hazır bulunur, ayrıca yıllık vergisini de öderdi. (Feodalizm)

Viktor Vasnetsov’un “A Knight at the Crossroads” (1878) adlı tablosundaki şövalye tasviri

Yaşamın zor ve acımasız olduğu 9. ve 10. yüzyıllarda saldırılara karşı koyan şövalyeler kültürlü ve kibar insanlar değil, güçlü, gözü pek, zorba, savaşmaya hazır kişilerdi. Şövalyeleri konu alan öykü ve şiirler şövalyeliği gerçekte olduğundan çok daha romantik gösterir.

Yaşamın zor ve acımasız olduğu 9. ve 10. yüzyıllarda saldırılara karşı koyan şövalyeler kültürlü ve kibar insanlar değil, güçlü, gözü pek, zorba, savaşmaya hazır kişilerdi. Şövalyeleri konu alan öykü ve şiirler şövalyeliği gerçekte olduğundan çok daha romantik gösterir.

OrtaçaÄŸ baÅŸlarında şövalyeler savaÅŸmayı bilen, paralı savaşçılardı. Yaklaşık 11. yüzyıla doÄŸru Avrupa’ya saldıran istilacıların püskürtme iÅŸi sona erdi. Ama şövalyeler kendi aralarında savaÅŸmayı ve yaÄŸmalamayı sürdürdüler. 10. yüzyılda, düzeni saÄŸlamaya çalışan kilise, rahipler, kadınlar ve tüccarlar gibi bazı gruplara saldırılmamasını öngören yasalar koymuÅŸtu. 11. yüzyılda pazar günleri ve kutsal günlerde savaÅŸmak yasaklandı.

Yoksulların, çaresizlerin ve kilisenin korunması gerektiÄŸi düşüncesi oldukça yavaÅŸ yayıldı. Bunun kabul edilmesi şövalyelerin yeni bir amaç bulmalarına yol açtı. 1095’te Papa II. Urbanus’un Clermont’da I. Haçlı Seferi konusundaki vaazı, şövalyeleri bu amaç çevresinde birleÅŸtirdi. Onlardan savaÅŸmayı bırakmamaları, ama kilisenin hizmetinde savaÅŸmaları(. Haçlı Seferleri) ve Hıristiyanca davranış bakımından insanlara örnek olmaları istendi.

Şövalyelik, Avrupa’nın değişik bölgelerinde farklı şekillerde yorumlandı, ancak temellerini Fransızlar belirledi. 12. yüzyılda şövalye olmanın temelleri keskin çizgilerle belirlenmiştir:

• Prouesse (prowess); Savaş konusunda kendini ispatlamış olmak.
• Loyaute (loyalty); Sadakat.
• Largesse (generosity); Altındakileri yaptıkları iyi doğru işler karşılığında ödüllendirmek, cömertlik.
• Courtoisie (courtesy); Etiket, yerinde davranma, kurallara uyma.
• Franchise (free birth); Kanuni etkinin dışında ve soylu olarak doğma, hür doğma.
• Honeur (honor); Onur, şeref.

11.-15. yüzyıl arasındaki kusursuz şövalyelik ülküsüne uygun olmak belki de çok zordu, ama ona erişmeye çalışırken şövalyeler en azından olumlu davranış özellikleri de ediniyorlardı. Yeni şövalyelik ülküsü sayesinde şövalye senyöre hizmet vermekle yükümlü bir savaşçı konumundan kurtuldu. Önceleri feodal toplumda herkes şövalye olma umudu besleyebilirdi. Oysa artık atı, zırhı, kılıcı ve güçlü bir pazısı olan herkes hemen şövalye olamıyordu. Şövalyelik yıllar süren bir eğitim ve hizmet deneyimi gerektiren, birtakım sıkı kurallara, kutsal yeminlere bağlı bir meslek oldu. Böylece askeri niteliği yanında dinsel bir nitelik de kazandı.

Bunlara ek olarak, bir şövalyenin uyması ya da benimsemesi gereken hayat felsefesi denilebilecek 10 temel kural vardı:

1. Kutsal saydığı değerleri ölümü pahasına korumak.
2. Savunmasız ve acizleri korurken onlara saygı göstermek.
3. Ãœlkesini sevmek.
4. Düşmandan önce savaş meydanından geri çekilmemek.
5. Tek bir bayana karşı aşk beslemek, ona bağlı olmak.
6. Kötülüklerin ve acımasızlığın karşısında durmak.
7. İnandığı değerlerle çakışmadığı sürece, emri altında olduğu amirlerinin tüm emirlere uymak.
8. Sözüne sadık olmak, onurunu küçük düşürecek davranışlardan uzak durmak.
9. Cömert olmak, kendisine gösterilen iyiliği asla unutmamak.
10. Her durumda doÄŸruluÄŸun ve iyiliÄŸin temsilcisi olmak.

“The Accolade” (şövalye ünvanının verilmesi) adlı tablo (Edmund Blair Leighton, 1901)

Günümüzde Şövalyelik

Birleşik Krallık

BirleÅŸik Krallık’ta günümüzde de, sanat, iÅŸ, siyaset, spor vb. her alandan BirleÅŸik Krallık’a üstün hizmetlerde bulunmuÅŸ baÅŸarılı kimseler şövalyelik niÅŸanı ile ödüllendirilirler. Ödüllerini ve unvanlarını törenle Kraliçe’den alırlar ve isimlerinin önünde Sör (Ä°ng: Sir) ya da bayansa Dame unvanını taşımaya hak kazanırlar.

Örneğin müzisyen Paul McCartney, dağcı Edmund Hillary.

Kaynak: Kadim Dostlar ™ Forum

Bu içerik 27.02.2010 tarihinde Hale tarafından, Medeniyetler ve Ãœlkeler Tarihi Ansiklopedisi bölümünde paylaşılmıştır ve 403 kez okunmuştur. Bu içeriğin devamında incelemek isteyebileceğiniz 3 adet mesaj daha bulunmaktadır.

Şövalye - Şövalyelik | Şövalyelik Eğitimi - Şövalyelik Tarikatları – Günümüzde Şövalyelik - Şövalyenin Uyması - Benimsemesi Gereken Hayat Felsefesi Olan 10 Temel Kural orjinal içeriğine ulaşmak için tıklayın ...