Ä°ki Kum Tanesi

Ä°ki Kum Tanesi….

Günün birinde bir çölde iki2 kum tanesi karşılaşmış ve birbirlerini çok sevmişler uzun bir süre çok yakın olmuşlar. Birbirlerini yanlarında, canlarında olarak sevmeyi öğrenmişler. Derken bir rüzgar çıkmış kum
tanelerinden biri yerinde kalırken diğeri biraz uzağa savrulmuş. Çok uzak değillermiş ama yinede göremiyorlarmış birbirlerini. Sevgileri hiç azalmamış yine sevmeye devam etmişler. Birbirlerine ulaştırabildikleri sesleriyle, haberleriyle yaşıyorlarmış ve artık görmeden seslerinde sevmeyi öğrenmişler.
Bir gün biri diÄŸerine “sevdamız sonsuza eriÅŸmesi için aynı anda bir dilek dileyelim” demiÅŸ. Ikisi de aynı anda bir dilekte bulunmuÅŸlar ve tam o sırada bir fırtına çıkmış. Bu kavuÅŸmamız, sevdamızın sonsuza dek
sürmesi olabilir diye ikisi de kendilerini fırtınaya bırakmışlar. Gözlerini kapayıp fırtına dindiğinde sevdalarının yanı başında olmuş olmayı arzulamışlar. Fırtına o kadar kuvvetliymiş ki o güne kadar
yıllarca yerlerinden kıpırdamayan kumlar bile başka yerlere savruluyorlarmış.

Fırtına günlerce sürmüş kum taneleri de oradan oraya savrulup durmuşlar. Ikisini de bir sabırsızlık sarmış. Fırtına durmuyor aksine artıyormuş. Fırtına dinmek bilmedikçe onlarda sabırla sevmeği öğrenmişler. Günler
geçmiÅŸ sonunda fırtına durmuÅŸ gözlerini açtıklarında ikisi de baÅŸka alemlerde bulmuÅŸlar kendilerini. Bu fırtınanın onları birleÅŸtireceÄŸine o kadar inanmışlar ki birbirlerini yanlarında bulamayınca yüreklerinde derin bir acı hissetmiÅŸler ve acıyla sevmeÄŸi öğrenmiÅŸler. Kendilerine birazcık geldiklerinde ikisi de bu fırtınayla baÅŸka baÅŸka yerlere savrulduklarını anlamışlar. Biran ölmek istemiÅŸler ama sonra birbirlerini hiç görmeden,mesafelere, engellere raÄŸmen sevmeÄŸi öğrenmiÅŸler. “Eskisi gibi bağırsakta sesimiz ulaÅŸmaz ki birbirimize” demiÅŸler. Ikisi de yeni yerlerinde kimseyle konuÅŸmamışlar ve yıllarca hep susmuÅŸlar. Hep yeni bir fırtına ümidiyle birbirlerine ihanet etmeden beklemiÅŸler. Böylece umutla sevmeÄŸi öğrenmiÅŸler. Yıllar geçmiÅŸ ama sevgileri hiç geçmemiÅŸ.

Birbirlerinden hep umutlu olarak yaşamışlar. Bir gün ikisi de birbirlerinden habersiz aynı anda gözlerini kapamışlar ve kavuşmak için yeniden fırtına çıkmasını dilemişler. Beklemişler beklemişler ama
fırtına bir türlü çıkmamış. Kendilerini tüm benlikleriyle fırtınaya bırakmak için oldukları yerde dönmüş durmuşlar ama hepsi nafile küçük bir rüzgar bile çıkmamış. Sonunda durmuşlar ve gözlerini açmışlar.
Sevdiklerinin, sevdalarının, yıllarca beklediklerinin tam karşısında durduklarını görmüşler ve hemen ikisi de yıllar önce diledikleri dileği anımsamışlar.

Dilek şöyleymiÅŸ “Allah’ım bizi birbirimize her ÅŸeyiyle sevmeÄŸi öğrendiÄŸimizde kavuÅŸtur. Öğle kavuÅŸtur ki sevdamız sonsuza eriÅŸsin.” Sonunda anlamışlar ki birbirlerinden çok uzaklarda geçirdiklerini sandıkları yılları aslında birbir yanı baÅŸlarında geçirmiÅŸler.
Dileklerinin kabul olması için yılların geçmesi gerektiğini öğrenmişler çünkü onlar sevmeği her şeyiyle öğrenmeği dilemişler.

Dilekleri kabul olmuÅŸ umutla, sabırla, acıyla, yakında, uzakta…her ÅŸeyiyle sevmeÄŸi öğrenip birbirlerine kavuÅŸmuÅŸlar. SevmeÄŸi bildikten sonra mesafeler, acılar, yıllar, aylar…asla sevdayı söndürmez ama sevmeÄŸi bilmedikten sonra yanı başında ki sevdiÄŸini bile yıllarca göremeyebilir insan….

Kaynak: Kadim Dostlar ™ Forum

Bu içerik 02.10.2007 tarihinde hale tarafından, Öykü Paylaşımları | Mevlana Hikayeleri bölümünde paylaşılmıştır ve 229 kez okunmuştur. Bu içeriğin devamında incelemek isteyebileceğiniz 0 adet mesaj daha bulunmaktadır.

İki Kum Tanesi orjinal içeriğine ulaşmak için tıklayın ...