Hababam Sınıfı – Centilmen Bir Sporcu | Rıfat Ilgaz

Hababam Sınıfı – Centilmen Bir Sporcu

Arka bahçede ikiÅŸer olduk. Hababam Sınıfı 20 çift, bir tek, tam kırkbir mevcuttu. Bu mevcuda Tekkulak da eklenince tam 42 can, jimnastikçi, Badi Ekrem’in düdüğünü bekliyorduk.

Palamut, saÄŸ baÅŸta dikilerek sınıfı hizalamaya çalışıyordu. Tulum Hayri’nin göbeÄŸi biraz geri alınınca ön sıra ip tutmaca hizaya geliverdi. Åžimdi iÅŸ arka sıradaydı. EÄŸer Tekkulak da biraz ileri çıksa ayna gibi olacaktı bu iÅŸ.

Palamut Recep, Necmi’ye seslendi:

“Al TekkulaÄŸ’ı biraz ileri!”

Badi Ekrem uzaktan bol eşofmanıyla göründü. Biraz daha yaklaşınca, Palamut Recep, palavralı bir sesle gürledi:

“Hababam Sınıfı, dikkat! Sola bak!”

Badi Ekrem, boyunun kısalığını, sağ omuzunun düşüklüğünü, hafiften kamburluğunu örtmek için cakalı bir futbolcu yürüyüşüyle geldi, sınıfın karşısına dikildi:

“Merhaba çocuklar!” dedi. Hababam Sınıfı başıbozuk bir ağızla:
“Mer… mer… ha… ba ha… ba!” diye karşılığını verdi. Bu perakende cevabın arasına, Badi Ekrem’i deli eden bir ses daha karıştı:

“Hav… hav… hav!”
“Gene mi soktunuz bu pis hayvanı!” dedi, “Atın ÅŸunu!”

Tulum Hayri birşey söylemiş olmak için:

“Biz sokmuyoruz, kendisi geliyor!”
“Atın ÅŸunu diyorum!”

Kimse oralı değildi. Hitler biçimi bir emir gerekirdi:

“Sen… Recep! At ÅŸunu!”

Palamut sıradan çıktı, tekmesini boÅŸluÄŸa sallayarak “HoÅŸt!” diye yürüdü üzerine. Tekkulak on adım geri çekildi. Gözleri, tek kalan eÅŸindeydi, baÅŸladı kuyruÄŸunu sinirli sinirli sallamaya.

Badi Ekrem emrinin yerine getirildiÄŸine sevinerek:

“Çocuklar!” dedi, “Jimnastik demek, disiplin demektir. Disiplin de ikiye ayrılır. Ruh disiplini, beden disiplini…”

Tulum Hayri:

“O kaça ayrılır?” dedi.

“Sus terbiyesiz! Bak ÅŸu biçimine, tuluma dönmüşsün, iÅŸkemben sarkmış bu yaÅŸta!” Sonra çuval gibi bol eÅŸofmanının içinde yamrı yumru vücudunu terazilemeye çalışarak sıkı bir soluk aldı. Kese kâğıdından farksız ciÄŸerleri üç santimetre kadar açılmıştı.

“Görüyorsun ya!” dedi, “Ä°ÅŸte bu vücudu jimnastiÄŸe borçluyum!”

Gerilerden bir ses:

“Bravo!” dedi. “AÅŸkolsun!”

Kalem Åžakir:

“Ben de öyleyim efendim! Bu boyumu…”

Bir gülüşmedir başlamıştı.

“Badi Ekrem:
“Bugün salona gidiyoruz… Jimnastik salonuna… SaÄŸdan dört say!..”
“Bir… iki… Üç… Dört!”

Beş manga olmuştuk. Güdük tek kalmıştı. Badi Ekrem bir emirle onu da öne geçirdi.
Bahçe kapısı açılmış, Hababam Sınıf dışarı çıkmıştı. Tekkulak da arkadan…

Badi Ekrem:

“Çocuklar!” dedi, “Kim ayağını bozarsa sıfırı aldı demektir. Salona kadar uygun adım!”

Refüze Ekrem yavaştan:

“Bütün bunlar Macide abla için… Helâl olsun ablaya!”

Yıkılmaz Hadi:

“Tam kapısının önünde, kıta dur!.. Çakmıyor sanıyor!”

Badi Ekrem:

“Kıta marÅŸ!” kumandasını vermiÅŸti. Yürüyüş hem cansızdı, hem adımlar uygun deÄŸildi. Fena halde kızmıştı Badi Ekrem. Macide ablanın kapısından geçilmezdi bu yürüyüşle… Bir kumandayla bizi yeniden bahçeye soktu. Bir ceza gerekirdi Hababam Sınıfı’na.

“MarÅŸ marÅŸ!” dedi, “Ä°stikamet tek aÄŸaç!”

BaÅŸladık koÅŸmaya… Tekkulak da aramıza karışmış, koÅŸuyordu.

“Geriye dön marÅŸ marÅŸ!”

Tekkulak da beraber. Bir… Bir daha… Bir daha… MarÅŸ marÅŸ!

Ä°lk ÅŸiÅŸen Ä°nek Åžaban oldu. PeÅŸinden Kalem Åžakir. Daha beÅŸinci marÅŸ marÅŸta Hababam Sınıfı’nın yarısından çoÄŸu dökülmüştü. Yedinci marÅŸ marÅŸta Güdük Necmi ile Tekkulak kalmıştı. Bütün sınıfın hıncını bu iki ahbap çavuÅŸtan almak için boyuna koÅŸturuyordu. Biz gülmekten yerlere yatıyorduk. Bir ara Palamut:

“Müdür… Müdür geliyor!” dedi.

Müdür, arkasında bahçıvan, okulun önünde dikiliyor. Tekkulak’la, Güdük’ün koÅŸmalarını izliyordu. Bu koÅŸudan birÅŸey anlayamadığı belliydi. Biraz daha sokularak:

“Ne oluyor Ekrem Bey?” dedi.

Badi Ekrem afallamıştı Müdür’ü karşısında görünce:

“MarÅŸ marÅŸ verdim efendim!” diyebildi.
“Ne marÅŸ marşı?.. Bu köpek de ne oluyor?”

Müdür’ü görünce Güdük de durmuÅŸtu. Tekkulak tam ayaklarının dibine oturmuÅŸ, hayran hayran can yoldaşına bakıyordu.

Badi Ekrem:

“Salona gidecektik de… Düzgün yürümediler…”
“Götür bunları… Vakit kaybetmeyin!”

Yeniden manga olduk, tuttuk jimnastik salonunun yolunu. Badi Ekrem yürüyüşümüzden memnundu. Bozuk yollardan uygun adım geçiyorduk. Güdük en önde olduğu için Tekkulak da gerilerden tatsız bir yürüyüşle bizi izliyordu.

Macide ablanın evine yaklaÅŸtık. Badi Ekrem’in gözü pencerelerdeydi. Kimseyi göremeyince üzüldü. Duyurabilmek için tam evin önünde sesinin çıktığı kadar sert bir komut verdi:

“Kıt’a, dur!”

Durduk. Yeni bir komut daha:

“Kıta marÅŸ!”

Tam sol ayakları fırlatmıştık ki Tekkulak Güdük’ün yanına geçmiÅŸ, bir Hitler askeri ciddiliÄŸi ile yürüyüşe katılmıştı. Badi Ekrem pencereyi dikizlemek için geride kalmıştı. Tekkulak’ı görmesi olanaksızdı. Biz gülmekten yürüyüşü ÅŸaşırmıştık. Karman çorman olmuÅŸtu adımlarımız.

Pencerede uzanan baÅŸların arasından Macide ablanın kahkahası yükseldi. Badi Ekrem, ne olduÄŸunun hâlâ farkında deÄŸildi. Biz, birbirimize karışmıştık, ne uygun adım kalmıştı ortada, ne düzgün yürüyüş…

Tekkulak bir geçit resmi dürüstlüğüyle hizayı bozmadan, aralığı kapatmadan yürüyor, kuyruğunu sallayarak tempo tutuyordu.

Badi Ekrem faciayı görünce yerden iri bir taÅŸ kaptı, deli gibi atıldı hayvanın üzerine… Arka ayağına taşı yiyen Tekkulak, en hazin havlamalarla sıradan uzaklaÅŸtı.

Bu taÅŸ, Tekkulak’ı, jimnastikten de, disiplinden de soÄŸuttu. Güdük Necmi ile arkadaÅŸlığı bozulmadı ama, bir daha ne sıraya girdi, ne yürüyüşe çıktı.

Ne olursa olsun Hababam Sınıfı en centilmen sporcusunu yitirmişti.

Rıfat Ilgaz

Kaynak: Kadim Dostlar ™ Forum

Bu içerik 24.10.2008 tarihinde Hale tarafından, Öykü Paylaşımları | Mevlana Hikayeleri bölümünde paylaşılmıştır ve 1554 kez okunmuştur. Bu içeriğin devamında incelemek isteyebileceğiniz 1 adet mesaj daha bulunmaktadır.

Hababam Sınıfı - Centilmen Bir Sporcu | Rıfat Ilgaz orjinal içeriğine ulaşmak için tıklayın ...