Ayağına Diken Batan Karga | Nazım Hikmet Ran

-Nineciğim, demiş, gözünü seveyim, sakla bana bu dikeni. Sonra gelir alırım senden.

Kocakarı dikeni ocağın üstüne koymuş. Bir gün beklemiş, iki gün beklemiş, kargadan haber yok, karga gelip dikeni almaz.

Bir akşam kocakarı şamdanını yakmış, ama bakmış ki fitil kısa. Fitili karganın dikeniyle çekeyim demiş kadıncağız, uzatayım demiş. Dediğini yapmış, yapmış ama şamdanın alevi karganın dikenini yakıvermiş. Dikenin tam da yanıp kül oluverdiği sırada bizim karga pırrr gelivermiş.

– NineceÄŸim, demiÅŸ, dikenimi almaya geldim.

– Ah evladım, demiÅŸ kocakarı, senin diken yanıp kül oldu. Åžamdanın fitilini çekip uzatayım dediydim senin dikeninle.

– Ben dikenimi isterim, nineciÄŸim, gelip alarım dememiÅŸ miydim sana?

Kocakarı kulak asmamış karganın sözlerine. O da gidip pencerenin kıyısana konmuş, başlamış gıklamaya.

– Ya ÅŸamdan, ya diken! Ya ÅŸamdan, ya diken!

Karga böylece saatler saati gaklamış durmuş, kocakarı bakmış ki, ne kargayı susturmanın yolu var, ne ondan kurtulmanın, şamdanı vermiş kargaya, böylece de rahata kavuşabilmiş.

Şamdanı alan karga pırr gitmiş, başka bir kocakarı bulmuş, saklasın diye ona vermiş şamdanı.

Akşamleyin, kadıncağız ineğini sağmaya giderken:

– Karganın ÅŸamdanını alayım, demiÅŸ. Ahırı aydınlatır, iÅŸimi daha iyi görürüm.

Şamdanı ineğin ardına koymuş, başlamış ineği sağmaya. İnek çok geçmeden bir tekme atmış, tuz buz etmiş şamdanı. Tam da o sırada karga pırr gelivermez mi?

– Ah evladım, demiÅŸ kocakarı, inek senin ÅŸamdanı bir tekmede tuz buz ediverdi.

– Öyleyse ineÄŸi ver onun yerine bana, dekiÅŸ karga.

Kocakarı kargaya kulak asmamış. Karga da gidip pencerenin kıyısına konmuş, başlamış gaklamaya:

– Ya ÅŸamdan, ya inek! Ya ÅŸamdan, ya inek!

Karga böylece saatler saati gaklamış durmuş. Başı şişmiş kocakarının, dayanamaz olmuş gaklamalara, yakasını kargadan kurtarmak için vermiş ona ineği.

Karga ineği almış, başka bir kocakarıya götürmüş.

– NineciÄŸim, demiÅŸ, sakla bu ineÄŸi bana, gözünü seveyim. Birazdan gelir alırım.

Kocakarı ineği alıp ahıra koymuş. Bin gün beklemiş, iki gün beklemiş, ne gelen var, ne giden. Üç gün olmuş, kargadan haber yok. Kocakarı oğlunu evlendiriyormuş o sırada:

– Ä°neÄŸi keserim, demiÅŸ, düğün yemeÄŸi yaparım.

Kesmiş ineği kocakarı. Hazırladığı bütün yemekler de etli olmuş, tatlı olmuş. Düğüne gelenler, ineğin son lokma etini de bulgur pilavıyla yiyip bitirce, karga pırr gelivermiş.

– Ä°neÄŸi almaya geldim, nineciÄŸim, demiÅŸ.

– Ä°neÄŸi mi? diye sormuÅŸ kocakarı, biz onu yedik ayol. Bir gün bekledim seni, iki gün bekledim, ineÄŸi geri almaktan vazgeçtin diye düşündüm, kestim hayvancağızı, etli yemek piÅŸirdim konuklara.

Karga:

– Ä°neÄŸimi mademki veremiyorsun, gelini ver onun yerine bana, demiÅŸ.

Kocakarı böyle saçma bir isteğe kulak asmamış elbette. Karga da gidippencerenin kıyısına konmuş, başlamış gaklamaya:

– Ya inek, ya gelin! Ya inek, ya gelin!

Karga böylece saatler saati gaklamış durmuş, gelini almada yerinden kıpırdamak bile istememiş. Sonunda gelini kargaya vermek zorunda kalmışlar.

Karga yanında telli duvaklı gelinle giderken kaval çalan bir çobana rastlamış bir dağın başında. Kavalın sesi karganın çok hoÅŸuna gitmiÅŸ. Çoban’a:

– Sen bana kavalını verirsen, ben de sana gelini veririm, demiÅŸ.

Çoban şöyle bir düşünmüş. Gelin de güzel kızmış, telli duvaklı da…

– Peki, demiÅŸ çoban.

Kavalı vermiş kargaya, gelini almış ondan.

Karga da başlamış kavalı çalmaya hemen:

Dikeni verdim, şamdanı aldım,
Şamdanı verdim, ineği aldım,
İneği verdim, gelini aldım,
Gelini verdim, kavalı aldım,
Düttürü düt de, düttürü düt…

Kavalını çala çala, güle oynaya dolaşmış yeryüzünü kurnaz karga.