Bilgi Bankamız 62 Kategoride, 9052 Makale ve Konu Anlatımı içermektedir. Son Güncelleme: 27.01.2020 06:06

Atatürkçü Düşüncedeki Laiklikte Din Hizmetlerinin Yeri | Atatürkçü Düşüncedeki Lâiklik – Atatürk Araştırma Merkezi


İçerik Hakkında Bilgi

  • Bu içerik 10.04.2009 tarihinde Hale tarafından, ATATÜRK'ün Hayatı ve Hakkında Yazılanlar bölümünde paylaşılmıştır ve 2575 kez okunmuştur.
    Kaynak: Kadim Dostlar ™ Forum

İçerik ve Kategori Araçları


Atatürkçü Düşüncedeki Laiklikte Din Hizmetlerinin Yeri

ÖZET


“Lâik” kelimesi dilimize Batı’dan geçmiştir. Türk tarihinde, İslam’dan önce ve sonraki yönetimlerde laik uygulama deneyimlerine sahibiz. Orhun Abidelerinde kağanın ödevleri arasında dinî bir görevinden bahsedilmez. Selçuklu sultanları yönetimlerinde töreyi ön planda tutmuşlardır. Osmanlı döneminde ihtiyacı gereği (maslahat) gerekçesiyle emirler düzenlenmiştir. Bunlara örfi, sultani hukuk adı verilmiştir. Sultanlar mutlak otorite sahibidirler.

Cumhuriyetin ilanından sonra 1937 yılında lâiklik ilkesi Anayasamıza girmiştir. Türkiye’de uygulanmak istenen laiklik, Türk toplumunun sosyal yapısı ve dini inançlarına uygun şekilde düzenlenmiştir. Batıdan aynen taklit edilmemiştir. Çünkü İslam dininde Batıda olduğu gibi dini örgüt kurmaya yetkili bir ruhban sınıfı yoktur. Bu sebeple din eğitimi, dini hizmetler ve bu hizmetleri yürütenlerin çalışmaları, kamu hizmeti olarak kabul edilmiştir. Diyanet İşleri Başkanlığı’na da Anayasa’da yer verilmiştir.


THE CONCEPT OF RELIGIOUS SERVICE IN THE LAICISM OF ATATURK

ABSTRACT

The word and concept of “laik” or “laicism” came into Turkish from the Western languages. However, this concept was known in the runic Orhun inscriptions erected in the sixth century by the Göktürks in Central Asia, in the basin of the Orkhun River. There, there was no religious services among the duties of the kagans, that is the Turkish kings. The Seljuki Sultans too preferred töre, that means traditional rules, rather than Islamic rules and regulations in their governingship. In the Ottoman period, the sultans ordered some declarations in case of necessity (maslahat). These are called örfi or sultani hukuk or canons. The sultans were the absolute authority.

After the declaration of republican system, in 1937, the principle of laicism was included into the Constitution. This system of laicism in Turkey is organised with regard to the suitability of social structure and religious beliefs and practices of the Turkish people. It is not an exact imitation of the westerns’. Because there is no any clergy system or dominantly authorised clerics seen in the West or Christianity, is not found in Islam. Religious education and training, religious duties and services are therefore regarded as public and civil service and individuals those who are responsible for these services are appointed. All for these affairs, Diyanet İşleri Başkanlığı (Presidency of Religious Affairs) is included in the Constitution.

I

Lâik şeklinde söylenen ve yazılan kelimenin dilimize Fransızca’dan geçmiş olduğu bilinmektedir.

Bu kelimenin Yunanca’sı laos veya lâikos, Latincesi ise laicus şeklindedir. İngilizce’den dilimize geçen secular ve secularism kelimeleri de lâik ve lâiklik anlamlarında kullanılmaktadır. Bu terimlere farklı kültüre sahip ülkelerde farklı anlamlar yüklenmekte, sosyolojik, hukukî ve felsefi açıklamaları yapılmaktadır1. Biz burada bu açıklama ve tartışmaları bir yana bırakarak lâikliğin bir yönünün “devlet işleriyle din işlerinin birbirinden ayrılması, devletin siyasî, ekonomik ve hukukî düzeninde dinî inançlar yerine aklın ve ilmin egemen olması, akla, ilme, toplumun ve çağın ihtiyaç ve gerçeklerine dayanması”şeklinde algılanabileceğini hatırlatalım. Diğer yönü ise dinî inanışlara hürriyet ve saygıdır. Lâikliğin tarihî, hukukî, toplumsal ve dinî yönleri vardır. Ayrıca kelimeler ve kurumlar hangi ülke veya toplumdan alınırsa alınsınlar başlangıçta hangi anlamları ve amaçları taşırlarsa taşısınlar farklı bir topluma geçişlerinde farklı anlam ve nitelik kazanırlar2. Bu sebeple Atatürkçü düşüncede ve Türk toplumunda lâikliğin başka oluşunu sosyal, kültürel, tarihî ve coğrafî… farklılıklara bağlamak yerinde olur.


Lâiklik kelimesi batıdan gelmekle birlikte, tarihî araştırma yapıldığı takdirde Türk tarihinin birçok dönemlerinde lâik yönetim ve anlayış tarzına, lâik kültüre rastlamamız mümkündür. Türk tarihinin derinliklerinde, atalarımız Müslüman olmadan önce ve sonra yönetimde lâik uygulama deneyimlerine sahip olduklarını görmekteyiz. Tarihimizin eski kaynaklarından biri olan Orhun Kitabeleri’ndeki bilgilere göre kağanın ödevleri arasında dinî görevden bahsedilmemektedir. Kağan’ın görevleri arasında “Ölecek ulusu diriltmek, çıplak ulusu giydirmek, fakir ulusu zengin etmek, az ulusu çok kılmak…3”, töreyi korumak, millî birliği sağlamak4 “gibi tamamen dünyevî görevler sayılır. Ayrıca Türk devletleri arasında din savaşlarına rastlanmamaktadır5. Selçuklular döneminde Tuğrul Bey ve Alp Arslan’ın dünya sultanı olarak İslâm dünyasınca kabul edilmesi6, Selçuklu sultanlarınca yönetimlerinde töre’nin ön planda tutulması, politik ve sosyal düzen ile ilgili kurullarının din gereği olmaktan daha çok sosyal ihtiyaç ve kendi otoriteleri gereği uygulanması, din-dünya ayrımının varlığına delil olabilir. Özellikle Osmanlı döneminde maslahat icabı (yani problem ve ihtiyaç gereği) gerekçesiyle düzenlenen fermanlar, emirler, hatt-ı hümayunlar, kanunnameler bu konuda örnek olabilir. Bunlara örfî-sultanî hukuk adı verilmiş, Ömer Lütfi Barkan’ın ifadesiyle “Osmanlı imparatorluğunda örfî hukukun ve lâik müesseselerin şeklen dahi olsa şer’îleşmek lüzumunu duymadan hükmetmekte oldukları saha7” olarak görülmüştür. Halil İnalcık ise “Türk hükümdarı, kendi iktidarına ortak veya onun üstünde bir otorite tanımayan mutlak karakterini daima saklamıştır. İslâm dinine en fazla riayetkâr sayılan Türk hükümdarları bile, devlet otoritesini her şeyin fevkinde (üstünde) tutmuşlardır… Devletin varlığı, töre koyan hakan ile ayaktadır8” kaydını düşer ve Osmanlı döneminde “mutlak otorite’nin sahibi sayılan padişahın bütün politik, sosyal düzenin kaynağı ve dayanağı9” olduğunu yazar. Ayrıca “dinî ve şer’î hukukun dışında gelenek ve görenek yolu ile doğan hukuka” göre kararlar veren Divan ül-Mezalim adı verilen mahkemeler kurulmuştur10. Tarihçilerimize göre Türk tarihinde bir sivil kanun geleneği vardır ve Fatih Sultan Mehmed’in Kanunname’si O’nun atasından, dedesinden gelen kanunların toplanmasından oluşmaktadır11. İlber Ortaylı da Ömer Lütfi Barkan’ın öncülük ettiği bir grup yazarın Osmanlı devletine şeriat devleti demenin pek kolay olmadığını söylediklerine işaretle şu yorumu yapar:

“Gerçekten de uygulamaya bakıldığında bu hükmü doğrulayacak bir durum vardır. Devlet hayatını, toprak düzenini tayin eden kanunnameler, şer’î hukukla uyum içinde değildir. Osmanlı idaresi, toplum ve devlet hayatının temel kurum ve ilişkilerini şer’î mevzuattan çok örfî kanunlarla, hatta mahallî gelenek ve teamüllere göre düzenlemeyi tercih etmiştir…12”

Milletimizin bu tarihlerdeki yarı lâik diyebileceğimizden deneyimleri, halkı Müslüman olan diğer toplumlardan daha çabuk lâikliği ve çağdaşlığı kabullenmelerini sağlamıştır. Ancak tam lâikliğe dönüşümüz Osmanlı Devleti’nin yıkılmasından sonra, Türk İstiklâl Savaşı’nı izleyen zamanda kurulan Türkiye Cumhuriyeti Devleti’yle sonuçlandı.

II

Cumhuriyetin ilânından önce ve sonra “Atatürkçülük terimi ile özetlenen inkılâplar yumağı13” halka sunuldu. Bunlardan bazıları saltanatın kaldırılması (1 Kasım 1922), cumhuriyetin ilânı (29 Ekim 1923), eğitimin birleştirilmesi (3 Mart 1924), şer’îye ve evkaf vekaletlerinin kaldırılması, halifeliğin kaldırılması, tekke, zaviye ve türbedarlıkların kaldırılması (1925), saat ve takvim inkılâbı, Türk medenî kanununun ilânı (1926)… nihayet 5 Şubat 1937’de Anayasaya lâiklik ilkesinin konulması gibi inkılâplardır. Böylece Türkiye Cumhuriyeti Devleti, anayasasıyla halkı Müslüman olan ve lâikliği uygulayan tek ülke oldu. Ancak Atatürk’ün diğer inkılâplarıyla pekiştirdiği, güçlendirdiği lâiklik Türk Milletinin kültür yapısına, örf ve âdetine uygun şekilde biçimlendi ve batıdan aynen kopye edilmedi.

Atatürkçü düşüncedeki lâiklik kısaca şu ilkelere dayanıyordu:

1. Din ve vicdan hürriyeti;

2. Devletin din ve mezhep ayrımı gözetmemesi;

3. Resmi bir devlet dininin bulunmaması;

4. Devlet yönetiminin din kurallarına bağlı olmaması;

5. Devlet kurumlarıyla din kurumlarının ayrılmış olması;14

İlk dört ilkenin açıklamalarını bir yana bırakarak makalemizin başlığıyla ilgili olan beşinci “Devlet kurumlarıyla din kurumlarının ayrılmış olması” ilkesi üzerinde durmamız gerekmektedir.

Bu ilkenin amacı bir devlette din kurumlarının devlet işlevleri (fonksiyonları) yapamayacağı gibi, devlet kurumlarının da din işlevlerini yerine getirmemesidir. Başka bir ifadeyle din ve devlet işlerini birbirinden ayıran yönetim sistemi amaçlanmaktadır. Bu ilkeye rağmen Türkiye’de Diyanet İşleri Başkanlığı’nın devlet teşkilatı içinde yer almasını bazıları yadırgamaktadır. Çünkü daha çok halkı Hıristiyan olan devletlerde uygulanan klâsik batı tipi lâik sistem ve anlayışlara uymadığı görülmektedir. Gerçekten de Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin kuruluşundan itibaren devlet çatısı altında, din işlerini yürütmek üzere Diyanet İşleri Başkanlığı kurulmuş ve Anayasa’mızın 36. Maddesinde “Genel idare içinde yer alan Diyanet İşleri Başkanlığı, lâiklik ilkesi doğrultusunda, bütün siyasî görüş ve düşüncelerin dışında kalarak ve milletçe dayanışma ve bütünleşmeyi amaç edinerek, özel kanunla gösterilen görevleri yerine getirir” ifadeleri yer almıştır. Ayrıca Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile din eğitimi ve din bilginlerinin yetiştirilmesi ile Millî Eğitim Bakanlığı görevlendirilmiştir. Bu yapılanmalar Atatürkçü düşüncedeki lâiklik anlayışının gereğidir. Başka ifadeyle bu husus Türkiye’nin kendi özel şartlarına bağlı olarak oluşmuştur ve kendine özgüdür. Zira her ülkenin siyasî ve sosyal şartları, dinlerinin, özellikleri lâiklik anlayışlarını etkilemektedir. Batıda din adamlarının (ruhban sınıfının) dini düzenleme, dine sokma, dinden çıkarma (aforoz gibi) yetkileri bulunmaktadır ve rahipleri de kendi aralarında hiyerarşik (derece düzeni, makam düzeni, rütbe) düzene sahiptirler ve onların görevlerini rahip olmayan bir kimse yürütemez. Oysaki İslâm Dini’nde Tanrı adına dinî düzenlemeler yapmaya, dinden çıkarma ve dine sokmaya yetkili bir ruhban sınıfı mevcut değildir. Her Müslüman dinî görevleri yapmaya bilgisi oranında yetkilidir. Kur’an-ı Kerîm’de bu konuya açıklık getirecek birçok âyetler ve hadisler vardır:

“De ki: Ben de sizin gibi bir insanım. Yalnız bana ilâhınızın bir tek ilâh olduğu bildiriliyor. Onun için Rabbine kavuşmayı arzu eden kimse salih (uygun, yakışır, makbul) eylemde bulunsun ve Rabbinin ibadetinde O’na hiçbir kimseyi ortak tutmasın” (Kehf Suresi: 110).

“Ben sadece bir insanım, siz ise yargılanmak için bana geliyorsunuz. Biriniz kanıt getirmekte diğerinden usta olabilir. Ben ise işittiğim söze göre hüküm veririm. O halde bir kimseye kardeşinin hakkını alıp verirsem, ona cehennemden bir parça ayırıyorum demektir15”

“Ben de sizin gibi bir insanım… Sizler dünya işlerini daha iyi bilirsiniz16”

İslâm dininde imanın kimde ne kadar olduğunu veya olmadığını Tanrı’dan başka kimse bilemez. Hz. Muhammed bile kişilerdeki imanı ölçmeye yetkili değildir. Müslümanlar dinî bakımdan Kur’an’a ve Peygambere bağlanma dışında bir otorite tanımaya zorlanamaz. Zor kullanarak sağlanan inanç geçerli değildir. Prof. Dr. Osman Zümrüt’ün ifadesiyle dinimiz “Kişinin hiçbir baskı altında kalmayarak ve çıkar hesabı yapmadan sahip olduğu inancı geçerli ve değerli sayar17.” Bu yönden İslâm’ın lâikliği davet ettiği ortadadır. İslâm Dini’nde Hıristiyanlıktaki ruhbanların yetkisine hiç kimse sahip değildir. Ruhbanlığa benzer din adamı da yoktur, din bilgini veya din görevlisi vardır. Bu bakımdan 633 sayılı Diyanet İşleri Başkanlığı Kuruluş ve Görevleri Hakkındaki Kanun’un birinci maddesinde bu kurumun görevinin bilgilendirmek ve düzenlemek olduğu şu cümleyle anlatılır:

“İslâm Dini’nin inançları, ibadet ve ahlâk esasları ile ilgili işleri yürütmek, din konusunda toplumu aydınlatmak ve ibadet yerlerini yönetmek üzere; Başbakanlığa bağlı Diyanet İşleri Başkanlığı kurulmuştur”

Diyanet İşleri Başkanlığı’nın devlet çatısı altında anayasal bir kurum olarak yer alması Türk halkının özel durumu sebebiyledir. Devlet bu özel durum sebebiyle din işlerinin yürütülmesini ve meslekî din eğitimi öğretiminin yapılmasını kamu hizmeti saymış, masraflarının genel bütçeden karşılanmasını uygun görmüştür. Böylece dinin devlet hayatına karışmasına son verilmek istenmiştir. Zira Türk Milleti, dini siyasete karıştıran devlet sisteminin acılarını çok çekmiştir. Diyanet teşkilatının genel idare içinde yer alması lâikliğe aykırı değil, aksine lâikliği koruyucu nitelik taşıyan bir çözüm şeklidir. Zira ülkemizde dinin, başta devlet ve siyaset hayatı olmak üzere toplum hayatımız üzerindeki güçlü etkileri yüzyıllardır süregelen bir gerçek olduğuna göre, din işlerinin devletin kontrolünün dışında bırakılmasının, özellikle lâik cumhuriyetin hayatiyeti açısından sakıncalar ve tehlikeler doğuracağı ortadadır. Bu husus, Türkiye’nin sosyal şartları ve din adına oluşturulan gelenekler göz önüne alındığında bir mecburiyet olarak ortaya çıkmaktadır18. Zira yaşanan din, her türlü istismara müsait, M. İkbal’e “Kaç bu Müslümanlardan, sığın Müslümanlığa” dedirten anlaşılmazlıklar içindeydi. Cuma hutbeleri tamamen Arapça idi. Kur’an ve hadisler tercüme edilmemiş ve halka sunulmamıştı. Atatürk halkın şuurlu din anlayışına kavuşması için bir dizi uygulamalara girişti ve tavsiyelerde bulundu19.

Atatürk’ün bu eylemlerini Peyami Safa şöyle değerlendirir:

“Türk inkılâbı, dinî an’aneler arasından, yalnız medenî inkişafa engel olan âdetleri ve prejüjeleri (peşin yargıları) tasfiye etmiş, ötekilere, gene lâik prensibinden dolayı müdahaleyi düşünmemiştir. Bilakis, bu an’aneler arasında resmî kıymetlerini muhafaza edenler bile vardır: Ramazana, şeker ve kurban bayramlarına ait bazı merasim ve tatiller devam ediyor, Kur’an’ın tercümesi ve ezanın Türkçeleştirilmesi de dinin, aynı zamanda millî bir cemiyet müessesesi olarak, Türk inkılâbı prensipleri içinde aldığı kıymete işarettir20”

Lâikliği dinsizlik olarak niteleyen kimseler ve dinsizlik olarak cevaplayan sözlüklerin varlığını biliyoruz. Prof. Dr. Ali Fuat Başgil ithamları kabul etmemekte ve konu ile ilgili kitabında “Lâiklik ne münkirliktir ne de hususiyle din düşmanlığıdır21” ifadesiyle reddetmektedir. Aynı konuda Erciyes Üniversitesi İlahiyat Fakültesi öğretim üyelerinin yazdıkları bir eserde ise şu ifadelere rastlıyoruz:

“Lâiklik dinsizlik veya din karşıtlığı demek değildir… Genellikle komünist rejimler, lâiklik adı altında din karşıtı uygulamaların tipik örneklerini sundular. Almanya’da bir dönem nasyonal sosyalizme girince, kiliseye karşı köklü bir düşmanlık politikasına yöneldi. Ancak bu durumlar, lâikliğin din karşıtı ideolojilerle birleştirilmesi hallerinde ortaya çıkmıştır. Onun Türkiye’deki uygulanışını bu tarzdaki ideolojik lâisizm algılamaları ile karıştırmak kanaatimizce yanlıştır… Türkiye’de lâiklik, din karşıtlığı veya hattâ dine ilgisizlikle değil, tersine dine saygı esasında temellenmektedir ve kanaatimizce bu durum Türkiye Cumhuriyeti’ndeki lâikliği benzersiz kılmaktadır22”.

Ülkemizde din eğitim ve öğretimi ile din bilginlerinin yetiştirilmesine, Milli Eğitim Bakanlığı’nın görevlendirilmesine ve Diyanet İşleri Başkanlığı’nın devlet teşkilatı içinde yer verilmesine karşı olanlar olmuş; bunların eleştirileri yanında, yasal başvurularının da varlığı gözlenmiştir. Diyanet İşleri Başkanlığı’nın lâiklik ilkesine aykırı olduğu iddiasıyla Anayasa Mahkemesi’ne açılan davada, ilgili mahkemenin 15.06.1972 tarih ve 1417 sayılı Resmi Gazete’deki kararına göre; “Diyanet İşleri Başkanlığı’nın dinî bir teşkilat değil, genel idare içerisinde yer almış idarî bir teşkilat olduğu, Başkanlığın Anayasa’da yer almasının ve mensuplarının memur sayılarak maaşlarının bütçeden karşılanmasının devletin din işlerini yürüttüğü anlamına gelmediği; dinin devletçe denetiminin yürütülmesinin, din işlerinde çalışacak kişilerin yetenekli şekilde yetiştirilerek dinî taassubun önlenmesi ve dinin toplum için manevi bir disiplin olmasının sağlanması gibi ülke koşullarının zorunlu kıldığı ihtiyaçlara uygun bir çözüm yolu bulmak” gerekçesiyle başvurunun reddine karar verilmiştir.

Cumhuriyetle yönetilmeyen, halkı Müslüman olan ülke yöneticilerinin ülkemizdeki yönetim biçimine karşı olmaları, şeriatçı, siyasal İslâmcı görüşe sahip kişi ve örgütlerin lâik rejimden rahatsız olmaları doğaldır23. Ancak lâik cumhuriyetin nimetlerinden yararlanmış, önemli mevkiler kazanmış olan bazı kişilerin de lâikliğe, din eğitim ve öğretiminin diyanetin devlet kurumları arasında yer almasına karşı çıkmaları açıklanması zor olan bir durumdur. Ayrıca günümüzde demokrasi ve özgürlük adına cumhuriyetimizi ve Türkiye Cumhuriyeti’nin anayasal temellerini oluşturan Atatürk ilke ve inkılâplarını yıpratmaya çalışanlar, özgürlükçü demokrasiyi kullanmaktadırlar24.

Ayrıca günümüzde din eğitimi ve öğretimi ile Diyanet İşleri Başkanlığı’nın devletin desteği ve denetiminden çıkartılmasını, özelleştirilmesini (yani cemaatlere terk edilmesini), özerkleştirilmesini veya bu haliyle devam ettirilmesini isteyen görüşler vardır25.

Bütün bu aykırı teklifler ve görüşler, Atatürk’ün hangi sosyolojik gerçeklere dayandığını anlamamak veya anlamak istememekten doğmaktadır. Batı’nın lâiklik anlayışının aynen kopya edilmesini isteyen ve düşünenler, geniş bir perspektiften bakamadıkları gibi, insanlık ve insanlığın dinî gelişim tarihine bilimsel bir yaklaşımla ele alıp, toplumsal farklılaşma ve din ilişkisini dünya ölçüsünde kavrayamama yanlışlığına düşmektedirler.

Atatürk bir konuşmasında “Biz, batı medeniyetini bir taklitçilik yapalım diye almıyoruz. Onda iyi olarak gördüklerimizi, kendi bünyemize uygun bulduğumuz için, dünya medeniyet seviyesi için benimsiyoruz” diyerek26 kopyacılık ve aynen taklitçilik karşıtı olduğunu belirtir.

Atatürkçü düşüncede, Türkiye’de lâiklik batıdan aynen kopya edilmiş bir kurum olmayıp, köklerini Türk Tarihinin köklerinden almış ve tarih içinde gelişmesini sürdürmüştür. Türk tarihinde ve İslâm dininde devletten ayrı olarak –kiliselere benzer- kurumlaşmış bir cemaat örgütüne rastlanmamaktadır. Aslında İslâm dininde dinî örgüt kurmaya yetkili bir ruhban sınıfına yer verilmemektedir. Başka ifadeyle Hıristiyan toplumlarındaki devlet ve kilise ayrışmasını çağrıştıracak bir uygulamaya rastlanmamakta, böyle bir anlayış ve görüş İslâm dininin bünyesinde yer bulmamaktadır. Bünyesinde ruhban sınıfına, kilise sistemi benzeri cemaat örgütüne yer vermeyen İslâm dinine mensup bir toplumda kilise-devlet ayrışması gibi bir olgu beklemek ve istemek sosyal gerçeklere ve zorunluluklara aykırı düşer. Bu sebepledir ki sosyolojik olarak her ülkenin tarihî, siyasî ve sosyal şartları, özellikle de o ülkede yaygın olan dinin özellikleri, o ülke için gerekli ve geçerli olan lâiklik anlayışını etkilemektedir. Atatürk bu özellikleri çok iyi bildiği için “Müslümanların toplumsal hayatında, hiç kimsenin özel bir sınıf olarak varlığını korumaya hakkı yoktur. Kendilerinde böyle bir hak görenler dinî hükümlere göre hareket etmiş olmazlar. Bizde ruhbanlık yoktur, hepimiz eşitiz ve dinimizin hükümlerini eşit olarak öğrenmeye mecburuz. Her kişi dinî, din işlerini imanını öğrenmek için bir yere muhtaçtır. Orası da okuldur27” der. Atatürk dinin doğru öğrenilmesi ve uygulanmasında devleti, Milli Eğitim Bakanlığı’nı ve Diyanet İşleri Başkanlığı’nı görevli kılacak kanunî düzenlemeleri hazırlatır. Bu görevler kamu hizmeti olarak görülür.

(Visited 5 times, 1 visits today)


Kaynak: Kadim Dostlar ™ Forum

Bu içerik 10.04.2009 tarihinde Hale tarafından, ATATÜRK'ün Hayatı ve Hakkında Yazılanlar bölümünde paylaşılmıştır ve 2575 kez okunmuştur. Bu içeriğin devamında incelemek isteyebileceğiniz 11 adet mesaj daha bulunmaktadır.

Atatürkçü Düşüncedeki Laiklikte Din Hizmetlerinin Yeri | Atatürkçü Düşüncedeki Lâiklik - Atatürk Araştırma Merkezi orjinal içeriğine ulaşmak için tıklayın ...

Önceki Makaleİyi Elemanları Canlarından Bezdiren Ve İstifaya Sürükleyen 9 Durum | İyi Elemanların İşi Bırakma Sebepleri Sonraki Makale[Hukuk] Türkiye İstatistik Kanunu | Resmî İstatistik Programı, İlkeler, Uygulama Esasları Ve Makamları

Bu Makaleyle İlgili Fikirlerinizi ve Görüşlerinizi Diğer Ziyaretçilerle Paylaşabilirsiniz