Atatürk’ün Annesi Zübeyde Hanım’ın Mezarı Başında EttiÄŸi Yemin – 27 Ocak 1923 | Atatürk’ün Anıları

Atatürk Annesinin Mezarının Başında

27 Ocak 1923

Batı Anadolu seyahati sırasında:

“Zavallı annem, bir zamanlar kurtuluÅŸu bütün bir ulus için ülkü olmuÅŸ Ä°zmir’in kutsal topraklarına vücudunu emanet etmiÅŸ bulunuyor. Ölüm, yaradılışın en doÄŸal bir yasasıdır. Böyledir ama yine de üzüntü verici belirtileri vardır. Burada yatan annem, zulmün, zorbalığın, bütün ulusu uçuruma götüren kuraldışı yolsuz yönetimin kurbanlarından biridir. Bunu açıklamış olmak için; izin verirseniz, acılı yaÅŸamımın belirgin birkaç evresini aydınlatayım:

Atatürk, Annesinin mezarı başında…

27 Ocak 1923 – Ä°zmir/Karşıyaka.

Abdülhamit günlerinde idi. 1905 yılında okuldan kurmay yüzbaşı olarak çıkmıştım. Hayata ilk adımı atıyordum. Ama bu ilk adım hayata deÄŸil zindana rastladı. Gerçekten de beni bir gün aldılar ve yolsuz yönetimin zindanlarına koydular. Orada aylarca kaldım. Annem bunu ancak ben zindandan çıktıktan sonra duydu. Ve hemen beni görmek için koÅŸup Ä°stanbul’a geldi. Ama orada kendisi ile ancak üç-beÅŸ gün konuÅŸabildim. Çünkü yeniden o kötü yönetimin jurnalcıları, casusları ve cellatları oturduÄŸumuz yeri sarmış, beni yine alıp götürmüşlerdi. Anam aÄŸlayarak arkamdan geliyordu. Beni sürgüne götürecek olan vapura arkamdan geliyordu. Beni sürgüne götürecek vapura bindirirlerken o kadar çok istediÄŸi halde benimle görüşmesi yasaklandı da göz yaÅŸları içinde Sirkeci rıhtımında tek başına kaldı. Sürgündeki korkutucu günlerimi o, gönül kaygıları ve göz yaÅŸları ile geçirdi. Sonra; Mütareke yıllarında ben Anadolu’ya geçince de annemi yine kaygılı ve kuÅŸkulu olarak Ä°stanbul’a bırakmak zorunda kaldım. Yanımda kendisinin bana arkadaÅŸ diye verdiÄŸi bir adam vardı. Onu Erzurum’dan Ä°stanbul’a gönderdiÄŸim zaman annem tek başına geldiÄŸini duyunca, benim için PadiÅŸahın verdiÄŸi “asılsın” fermanının yerine getirildiÄŸini sanıp inmeli oldu. Ondan sonrası savaÅŸ ve uÄŸraÅŸ yılları onun günlerini hep kaygıya, derde ve üzüntüye boÄŸan nedenlerle dolu geçti. Böylelikle, düşmanlar kadar padiÅŸah da ona baskı yapmış, kaygı vermiÅŸ, acı yüklemiÅŸ oldu.

OturduÄŸu evler, bin türlü nedenlerle ikide bir basılırdı, aranırdı. Kendisini sıkıştırırlar, bilmediÄŸi ÅŸeyleri söyletmek isterlerdi. Annem o zamanlarda üç buçuk yıllık bütün gece ve gündüzlerini göz yaÅŸları içinde geçirdi. Bu göz yaÅŸları yüzünden neredeyse gözlerini yitirecekti. Ancak ÅŸu son bir iki yıl içinde onu Ä°stanbul’dan kurtarıp yanıma getirebilmiÅŸtim. Ona kavuÅŸtuÄŸum zaman o artık yalnız duygularıyla yaşıyordu.

Annemi yitirmekten çok üzüldüm. Ama benim bu acımı gideren bir avuntum var: Anayurdu yoksulluğa, yokluğa sürükleyen yönetimin, artık bir daha geri gelmeyecek gibi yokluğun mezarına götürülmüş olduğunu görerek ölmüş olmasıdır. Annem, şimdi bu toprağın altındı; ama bu toprağın üstünde Anayurt bütünlüğü ve ulus egemenliği dünyanın sonuna kadar sürecek gidecek; beni avutan en etkili güç işte budur. Evet, ulusal egemenlik dünyanın sonuna kadar sürüp gidecektir. Annemin ve bütün atalarımın ruhunu tanık tutarak vicdanımdan kopan andı bir daha söyleyeyim:

Annemin mezarı önünde ve Tanrı’nın yüce katında söz verip and içiyorum ki ulusumun bu kadar kan dökerek elde ettiÄŸi egemenliÄŸin korunması ve savunulması için gerekirse annemin yanına gitmekte gecikmeyeceÄŸim. Ulus egemenliÄŸi uÄŸrunda canımı vermek, benim için vicdan borcu olsun, namus borcu olsun. “

Bugünün Diliyle
ATATÃœRK’ÃœN SÖYLEVLERÄ°
Bugünkü dile aktaran
Behçet Kemal Çağlar
Sayfa: 92,93
TÃœRK DÄ°L KURUMU YAYINLARI

Kaynak: Kadim Dostlar ™ Forum

Bu içerik 04.05.2008 tarihinde Hale tarafından, ATATÃœRK'ün Hayatı ve Hakkında Yazılanlar bölümünde paylaşılmıştır ve 1395 kez okunmuştur. Bu içeriğin devamında incelemek isteyebileceğiniz 2 adet mesaj daha bulunmaktadır.

Atatürk\'ün Annesi Zübeyde Hanım\'ın Mezarı Başında Ettiği Yemin - 27 Ocak 1923 | Atatürk\'ün Anıları orjinal içeriğine ulaşmak için tıklayın ...